Παρόλο που η επιθυμία κάθε γυναίκας όλων των αιώνων και όλων των εποχών ήταν να είναι ωραία, να αρέσει και ελκύει στο ανδρικό φύλο, φαίνεται ότι οι αισθητικές αντιλήψεις κάθε εποχής ποικίλλουν, προσαρμοζόμενες συγχρόνως προς αυτές και τα πρότυπα της γυναικείας ομορφιάς. Ας θυμηθούμε για παράδειγμα τα ωραία παχουλά γυμνά γυναικεία πρότυπα των αναγεννησιακών και άλλων μεγάλων ζωγράφων και ιδιαίτερα του Τιτσιάνου και του Μποτιτσέλλι.
Στα διάφορα γυμναστήρια και beauty salons που ξεφυτρώνουν καθημερινά σε κάθε γειτονιά της πόλης σαν μανιτάρια ,συνωθούνται μέρα νύχτα και «κτυπιούνται» μαζοχιστικά με τις ώρες, δεκάδες εκατοντάδες γυναίκες πληρώνοντας όσα όσα τον υποσχόμενο παράδεισο της απώλειας σημαντικού βάρους μέσα σε λίγες μέρες με κάθε είδους «επαναστατικές» μεθόδους και «εφευρέσεις».
Κι όμως, τίποτα δεν είναι καινοφανές σ’ αυτό τον κόσμο. Μια παρόμοια ψύχωση (τηρουμένων πάντα των χρονικών αναλογιών) κατέλαβε τις λεμεσιανές γιαγιάδες μας και στις αρχές της δεκαετίας του ’30.
Που πολύ παραστατικά την περιγράφει ο παλαιός και καλός λεμεσιανός δημοσιογράφος, μακαρίτης, Γεώργιος Τέμπλαρ στο χρονογράφημα του στην εφημερίδα «Αλήθεια» της 29ης Μαίου 1931» :
«Πρωτοφανής η αθλητική ζωή και κίνησις κάθε δείλη στο γυμναστήριο. Το οποίο γεμίζει από αθλητάς ,αθλητρίας και φιλάθλους. Οι θηλυκοί αθληταί δεν υστερούν των αρσενικών. Τους βλέπεις , αυτούς τους διαβολοθήλυκους, να μπήγουν τη μύτην των σ’ όλα τα αθλητικά αγωνίσματα και να σημειώνουν αξιοσημείωτα ρεκόρ.
Υπάρχουν όμως και μερικές που για να αδυνατίσουν ρουφούν μπόλικο ξύδι κάθε μέρα και άλλες που μένουν νηστικές. Οι τελευταίες κάνουν οικονομίαν στους δικούς των.»
Μέρος όμως του ίδιου χρονογραφήματος και ένα άλλο θέμα ανάμεσα σε άλλα επίκαιρα της εποχής που όπως φαίνεται απασχολούσε την εποχή εκείνη τους λεμεσιανούς και που τόσο από το ύφος όσο και από το περιεχόμενο του κάθε άλλο παρά ... φιλοφεμινιστικά αισθήματα δείχνει να έτρεφαν οι παππούδες μας για το αποκαλούμενο τότε αντίθετο «ωραίο φύλο»! Ιδού η απόδειξη:
«Μας πληροφορούν ότι τολμηρά θηλυκά της πόλης μας κάμνουν κατ’ αυτάς αίτησιν προς τον αρχιαστυνόμον για να εγγραφούν στο αστυνομικό τμήμα. Ιδίως της καταδιώξεως...
Είνε έτοιμες να βάλουν και φέσι. Και φαντασθήτε αν στο εξής αντικρίζουμε θηλυκούς ζαπτιέδες. Τότε ασφαλώς ο καθείς θα ήθελε να κάμη μιαν ανησυχίαν η ένα μικροέγκλημα δια να τον συνοδεύση ένας ωραίος καλός κόμματος, εις το αστυνομικό τμήμα. Ασφαλώς τα μικροπταίσματα θα πολλαπλασιασθούν, οι δε αρσενικοί ζαπτιέδες θα γίνουν απεχθέστατοι.
Κάποιος όταν άκουσε την απόφασιν αυτήν των μερικών τολμηρών θηλυκών μας εδήλωσεν ότι όχι μόνο θα δεχόταν να τον συνώδευεν ένας ωραίος θηλυκός ζαπτιές στο φρέσκο, αλλά και αν του έβαζε και το σχοινί της κρεμάλλας στον λαιμόν, θα ήτο πολύ ευχαριστημένος.
Εμείς του λέγουμε πως το καλλίτερο για αυτόν είνε να θέλη να τον δέσουν τα θηλυκά με σχοινί γιατί με τες ιδέες που έχει είνε πράγματι για δέσιμο.»
Κι όμως 80 χρόνια μετά η γυναίκα έφτασε επάξια στην ιεραρχία του αστυνομικού σώματος μέχρι του βαθμού του υπαρχηγού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου