Δημαρχεία Μιχαήλ Η. Μιχαηλίδη. 1913 — 1914
Πέμπτος στη σειρά Δήμαρχος Λεμεσού (έκτη δημαρχεία από την Αγγλοκρατία) γίνεται κάτω από τραγικές συνθήκες. O Μιχαήλ (αποκαλούμενος και Μίχαλος) Ηρακλή Μιχαηλίδη διαδέχεται σε πρόωρες εκλογές τον Χριστόδουλο Σώζο που η θητεία του διακόπηκε πριν λήξει, λόγω του απρόοπτου και ηρωικού θανάτου του αφού όντας εν ενεργεία Δήμαρχος πέφτει μαχόμενος όπως είδαμε στο προηγούμενο τεύχος, παρά το Μπιζάνι αγωνιζόμενος στη πρώτη γραμμή για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων.
Ο Μιχαηλίδης παραλαμβάνει μια προηγούμενη λαμπρή δημαρχεία και συνεχίζει πολλά έργα δρομολογημένα ήδη που τα προωθεί και υλοποιεί με επιτυχία, με τα οικονομικά του Δήμου αρκετά ανθηρά.
Φυσικά αποφασίζεται με πάνδημο έρανο όλων των λεμεσιανών, και η ανέγερση προτομής του ήρωα προκατόχου του που κοσμεί μέχρι σήμερα τον Δημόσιο Κήπο και μνημείου λεμεσιανών πεσόντων στους βαλκανικούς πολέμους στο προαύλιο της Αγίας Νάπας, που ανατίθενται στον διαπρεπή αθηναίο γλύπτη Γιάννη Δημητριάδη.
Επί δημαρχείας του κωδικοποιούνται επίσης οι Δημοτικοί Κανονισμοί που βάζουν τάξη σε πολλά πράγματα στην πόλη.
Ένα όμως από τα σημαντικότερα όμως έργα που δρομολογήθηκαν επί της δημαρχείας του ήταν η ανακατασκευή του παραλιακού μετώπου της πόλης με τη δημιουργία του πρώτου τμήματος της προκυμαίας, η οποία ξεκινούσε από το Διοικητήριο τότε, Τελωνείο αργότερα, ( σημερινό μικρό λιμάνι), μέχρι της «Οικίας Ουίνφιλντ» ( σήμερα ξενοδοχείο Κοντινεντάλ) με δαπάνη 1800 λιρών για απαλλοτριώσεις και κατεδαφίσεις κτηρίων και κατασκευαστικά έξοδα, ποσό τεράστιο για τα μέτρα της εποχής. Μεγάλο μέρος του μόλου αυτού χρησιμοποιείτο για πολλά χρόνια όχι για ψυχαγωγία ή περίπατο αλλά ως χώρος προσωρινής αποθήκευσης των εμπορευμάτων που διακινούντο από την μεγάλη αποβάθρα.
Παράλληλα γίνεται η διαπλάτυνση της μεγάλης αυτής αποβάθρας για καλύτερη διεξαγωγή του εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου και η κατασκευή δεύτερης, μικρότερης αποβάθρας με ξύλινες ράγιες πάνω στις οποίες κυλούσαν τα βαρέλια του κρασιού που τα έριχναν στη θάλασσα και τα έσερναν μέχρι τα πλοία για εξαγωγή. Βέβαια σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής επιτακτικό αίτημα του Δήμου και των λεμεσιανών τότε ήταν καλύτερα να κατασκευασθεί λιμενοβραχίονας, ως ένα υποτυπώδες λιμάνι παρά προκυμαία. Όμως οι άγγλοι θεώρησαν υπερβολική την δαπάνη των 70.000 λιρών που απαιτούσε το έργο σύμφωνα με μελέτη που υπέβαλε «σοβαρός Οίκος του Πορτ-Σάϊτ.»
Επί δημαρχείας Μιχαηλίδη επεκτείνεται ο ηλεκτροφωτισμός της πόλης στου δρόμους αλλά και σε ιδιωτικά υποστατικά ενώ, σύμφωνα και πάλιν με τις εφημερίδες της εποχής, καθυστερούσε ακόμα αυτό να γίνει στα κυβερνητικά κτήρια ( Διοικητήριο, Ταχυδρομείο κ.λ.π.) καθώς και στο Δημοτικό Νοσοκομείο που εξακολουθούσαν να φωτίζονται πάντα με λάμπες πετρελαίου!
Άρχισε η ασφαλτόστρωση των κυριότερων δρόμων της πόλης ( παραλιακός και Αγίου Ανδρέου) και η επίστρωση με «τσακκιλούδιν» και άμμο άλλες κεντρικές οδοί.
Η δημαρχεία του Μιχαήλ Μιχαηλίδη θα μπορούσε επομένως να πει κανείς ότι υπήρξε από τις πιο επιτυχημένες παρόλο που διήρκεσε μόλις λίγο παραπάνω από δώδεκα μήνες ( η θητεία διαρκούσε τότε τρία χρόνια), γιατί στις επόμενες εκλογές δεν διεκδίκησε επανεκλογή του, παραιτηθείς υπέρ του επόμενου δημάρχου Σπύρου Αραούζου που αναλαμβάνει έτσι χωρίς εκλογές.
Ο Σπύρος Αραούζος- τα έργα της δημαρχείας του οποίου θα δούμε στο προσεχές τεύχος - ήταν γαμπρός του Μιχαηλίδη αφού παντρεύτηκε την αδελφή του Ευτέρπη Μιχαηλίδου, με την οποία υπήρξε πλατωνικά μεν αλλά σφοδρά ερωτευμένος ο Εθνικός μας ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης που ειρήσθω εν παρόδω ήταν αδελφικός φίλος του Μιχαήλ Μιχαηλίδη και την γνώριζε από μικρό κοριτσάκι. Σύμφωνα μάλιστα με την εκδοχή κάποιων μελετητών του έργου του, γι αυτήν γράφτηκε από τον Βασίλη ένα από τα πιο ερωτικά και τρυφερά ποιήματα της κυπριακής λογοτεχνίας, η Ανεράδα. Μια πολύ ενδιαφέρουσα τρυφερή και τραγική συνάμα ιστορία που θα τη δούμε στο μέλλον όταν τελειώσουμε με την ιστορία των Δημάρχων και το έργο τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου