Μια διάρρηξη στη Λεμεσό του ΄30 αντικείμενο περιέργειας

Το θύμα της διάρρηξης δήμαρχος
Χρ. Χατζηπαύλου

Σε εποχές οικονομικής κρίσης που συνοδεύονται κατά κανόνα και από κοινωνική και κάθε άλλου είδους κρίση, το έγκλημα συνήθως ανθεί και αυξάνεται.

Τις μέρες αυτές είχαμε στη Λεμεσό ληστεία «χολιγουντιανού τύπου», βόμβα, εμπρησμό, διαρρήξεις και άλλα.

Στις δεκαετίες του ΄20  και του ΄30 η Κύπρος και η Λεμεσός ζούσε και πάλιν δύσκολες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες με φτώχεια ανεργία και πείνα με αποκορύφωμα την εθνική άλλα και κοινωνική ταυτόχρονα εξέγερση τον Οκτώβρη του 1931 με τα γεγονότα γνωστά στην ιστορία μας ως «τα οκτωβριανά».

 Παρ΄ όλα αυτά όμως το έγκλημα λιγοστό από ό,τι φαίνεται και συμπεραίνεται, αφού είναι χαρακτηριστικό και το δημοσίευμα της εφημερίδας «Αλήθεια» της Λεμεσού ημερομηνίας 18 Δεκεμβρίου 1931για μια απλή διάρρηξη με θύμα τον τότε δήμαρχο Λεμεσού Χρ. Χατζηπαύλου σε στυλ μάλιστα «ριφιφί» ( τρύπημα της στέγης και κάθοδος με σχοινί), που αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης στην πόλη και αξιοπερίεργο θέαμα που έκανε τους του λεμεσιανούς να τρέξουν να το δουν από κοντά.

 Αστυνομικοί της Λεμεσού
με τα αυστραλέζικα καπέλα
που αντικατέστησαν
το τούρκικο φέσι στις αρχές του ‘30

Κάτω λοιπόν από τον τίτλο «ΕΠΙΤΗΔΕΙΟΣ ΚΛΕΠΤΗΣ» και υπότιτλο «ΑΝΕΠΙΤΗΔΕΙΟΣ ΝΑ KPYΠTH ΚΛΟΠΗ ΕΙΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟΝ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ», διαβάζουμε :

«Έχομεν καιρόν να ακούσωμεν κλοπήν εκτάκτου επιτηδειότητος εις το κεντρον της πόλεώς μας. Και μάλι­στα εις εποχήν που ουδείς ουχί μόνον μπορεί vu ξεμυτήση από την οικίαν του μετά τας 8 μ. μ. ένεκεν της κυ­βερνητικής διαταγής, αλλά και ένεκεν του Κέρφιου δεν μπορεί να έχη φώτα να φαίνωνται από τα παράθυρα του και τας θύρας του. Και εντούτοις την παρελθούσαν Τρίτην ενώ ο κ. Χριστ. Χατζηπαύλου, δήμαρχος μας, ανοίξας το εισόγειον γραφείον του εισηλθεν, ευρέθη πρό ενός ασυ­νήθους φωτισμού εντός αυτού προ­ερχομένου εκ της οροφής εκ της οποίας ένα σχοινίον με κόμβους εκρεμάτο προς τα κάτω και προ μιας ακαταστασίας των εν αυτώ αντικείμε­νων, την οποίαν κυρίως επρόδιδε το ανοικτόν συρτάριον του γραφείου του. Επρόκειτο πλέον περί καθαράς κλο­πής. Ο κλέπτης ανελθών εκ της όπι­σθεν ερήμου αυλής επί της οροφής με σχετικά εργαλεία, απέσπασε τα κεραμίδια, ήνοιξεν μιαν οπήν και κα­τήλθε δια σχοινίου εντός του γρα­φείου. Φαίνεται ότι απεπειράθη να ανοίξη το χρηματοκιβώτιον αλλά δεν το κατόρθωσε και τότε εστράφη προς το συρτάρι το οποίον εύκολα ήνοιξεν. ως καλός νοικοκύρης παρέλαβεν εξ αυτού ό,τι πολύτιμον και μη και ανενόχλητος απήλθεν.

 Όταν πλησίαζε 5 ο κόσμος
έτρεχε να κλειστεί στο σπίτι του

Ό κ. Χατζηπαύλου εξετάσας το συρτάρι εύρεν ότι είχον κλαπή λ.12 χάρτιναι, 500 δραχμαί εις χαρτί και άργυρον, έναν ωρολόγιον χρυσούν και άλλα μη πολύτιμα αντικείμενα. Ο διαρρήκτης έκλεψεν και ένα ζεύγος διόπτρων.

Η αστυνομία αμέσως ειδοποιήθη, τα λαγωνικά της ετέθησαν εις ενέργειαν και προ πάντων ο φοβερός δεκανεύς Τζυπρής αρ. 4710 με συμβοηθόν τον ζαπτιέν Τζεμάλ αρ.4046.

Ο πρώτος δεν εδίστασε να εννοήση ποίος ήτο ο δράστης. Έτρεξεν εις την οικίαν όπου έμενε και τον εζήτησεν. Τον πληροφόρησαν ότι ανεχώρησεν εις Λάρνακα. Εντός αυτο­κινήτου έτρεξαν προς συνάντησίν του. Τον συνάντησαν παρά την Τόχνην. Τον συνέλαβον, του είπον τί τρέχει και ο Κώστας Δημήτρη, καταγόμενος εξ Αγ. Ιωάννου, Πιτσιλλιάς αλλά από πολλού εργαζόμενος ως εργάτης εις Λεμεσόν, υποκείμενον γνωστόν δια την διαγωγήν του,   δεν είχεν καμμίαν συγκίνησιν, κανένα φόβον, αμέσως ωμολόγησεν. Τα κλαπέντα έφερεν μεθ’ εαυτού και τα παρέλαβον οι αστυνομικοί. «Το έκαμα πράγματι», είπε «εις τας 8 1/2 εισήλθον εις το γραφείον και εις τας 9 παρά τέταρτον είχα τελειώσει την δουλειάν μου. Εγνώριζα ότι είχεν εις το συρτάρι χρήματα διότι κατά την ημέραν της Δευτέρας εισήλθον και εζήτησα από τον κ. Χατζηπαύλον εργασίαν. Μου είπεν ότι δεν έχει αλλά ταυτοχρόνως τον είδον να βάζη χρήματα εντός του συρταρίου.»

Η κλοπή έκαμε μεγάλην αίσθησιν εις την πόλιν μας, ο κόσμος δε προσήρχετο επι τόπου δια να λύση την περιέργειαν του.»

Φαίνεται λοιπόν ότι σε διαφορετικές εποχές, διαφορετικά και τα ήθη ακόμα και η ηθική του εγκλήματος. Ίσως σ αυτό να συνέβαλλε και η σκληρή αγγλική διακυβέρνηση με τα αυστηρά αστυνομικά μέτρα που δεν άφηναν και πολλά περιθώρια για εγκλήματα.

Σημείωση: Τα σκίτσα όλα ανήκουν στον Γεώργιο Φασουλιώτη και είναι από τη σατιρική εφημερίδα «Το Γέλιο» που εξέδιδε την δεκαετία του ’30.

 «Και μάλι­στα εις εποχήν που ουδείς
ουχί μόνον μπορεί να ξεμυτίση
από την οικίαν του μετά τας 8 μ. μ.
ένεκεν της κυ­βερνητικής διαταγής»