Το πρώτο οίκημα της ΑΕΛ

Από τις αναμνήσεις του πρώτου κεντρικού κυνηγού της ομάδας Β. Μουστερή

Προς τιμήν της ΑΕΛ, με την ευκαιρία της κατάκτησης του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος  2012,  ξαναφέρνουμε στην επιφάνεια ένα παλιό άρθρο του εκ των πρωτεργατών της ΑΕΛ Βίκτωρα Μουστερή.

Ο Β. Μουστερής υπήρξε εκ των ιδρυτικών μελών της ομάδας αλλά και πρώτος κεντρικός κυνηγός της. Παρόλο που στην ιστορία της ομάδας στην επίσημη ιστοσελίδα τηςΑΕΛ  αναφέρεται ως κεντρικός οπισθοφύλακας, εντούτοις σε δημοσιεύματα των εφημερίδων του 1930-31  όπου περιγράφονται εκτενώς διάφοροι αγώνες της ομάδας από τους πρώτους κιόλας μήνες της δημιουργίας της, ο Μουστερής αναφέρεται ως κεντρικός κυνηγός με σημαντική μάλιστα συμβολή στην επίτευξη σπουδαίων  νικών και αναφέροντας τον ως Μουστερίδη και όχι Μουστερή. Βλέπε για παράδειγμα στην εφημερίδα Χρόνο ημερομηνίας 10 Ιανουαρίου 1931την περιγραφή του αγώνα ΑΕΛ-Πεζοπορικου στη Λάρνακα στον οποίο η ΑΕΛ κατήγαγε συντριπτική νίκη απέναντι σε μια πανίσχυρη ομάδα με 6-1.

Το κείμενο του Μουστερή λέει:

  

« Παρ' όλον ότι το οίκημα βρι­σκόταν στον παραλιακό και κύ­ριο δρόμο, η περιοχή εκεί ήταν ήσυχη χωρίς το θόρυβο και τα καυσαέρια της τροχαίας γιατί τα αυτοκίνητα ήταν λιγοστά και η κυκλοφορία τους πολύ περιο­ρισμένη. Το κοινό μέσο μεταφο­ράς της εποχής ήταν το ποδή­λατο και για τους παραλήδες οι άμαξες, οι λεγόμενες «Βικτωρούδες» και τα «Landau».

Ένα ιδιαίτερο χαρακτηρι­στικό της περιοχής εκείνης ήταν την εποχή της Άνοιξης, όταν όλη η γύρω περιοχή μοσχοβολούσε κυριολεκτικά από την έντονη και διάχυτη μυρωδιά που σκορπού­σαν τα ανθισμένα λεμονόδεντρα του γειτονικού Δημόσιου Κήπου. Ιδιαίτερα δε τα βράδια με την απόλυτη ησυχία δημιουργείτο μια ατμόσφαιρα ανεπανάληπτη με αρκετή δόση ρομαντισμού.

ΔΥΟ περίπου μήνες μετά την ιστορική συγκέντρωση της 4ης Οκτωβρίου 1930, κατά οποία αποφασίστηκε η ίδρυση της, η ΑΕΛ στεγάστηκε στο ισόγειο της διώροφης κατοικίας του γιατρού Θ. Φράγκου, που βρι­σκόταν στον παραλιακό δρόμο μεταξύ του Γ.Σ.Ο. και του Δημόσιου Κήπου. Μακριά από το κέντρο και τη φασαρία της πόλης, σε μια ήσυχη περιοχή κοντά στη θάλασσα, που γειτ­νίαζε με τα ανατολικά όρια της μικρής τότε σε έκταση Λεμεσού, που είχε πληθυσμό 15,000 περίπου κατοίκους. Ήταν ένα μικρό οίκημα με πέντε δωμάτια που ήταν αρκετά τότε για τις περιορι­σμένες απαιτήσεις και ανάγκες του νεοϊδρυ­θέντος σωματείου, του οποίου τα μέλη μόλις ξεπερνούσαν τα 30.

Στο έμπα ήταν μια σχετικά μεγάλη αίθουσα (σάλα) κατάλληλα επιπλωμένη που χρησίμευε ως καθιστικό. Στη μέση ένα μπιλιάρδο και στους τοίχους ήταν αναρτημένες γυάλινες πινακίδες με μπλε φόντο και κίτρινα γράμματα (τα χρώ­ματα της ΑΕΛ), με διάφορα ρητά, όπως «Νους υγιής εν σώματι υγιή», «Όταν το θάρ­ρος χαθή το πάν εχάθη», «Ο αθλητής πρέ­πει να είναι σεμνός εις την νίκην και γεν­ναίος εις την ήτταν», «Η ευγένεια δεν στοι­χίζει τίποτε και αγοράζει τα πάντα», κ.α.

Στη συνέχεια ήταν ένα μικρό χωλ που οδηγούσε δεξιά στο δωμάτιο επιτραπέζιας αντισφαίρισης και αριστερά στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δ.Σ. Πιο μέσα ήταν το δωμάτιο που χρησίμευε ως αποδυτήρια (το Γ.Σ.Ο. βρισκόταν σε μόνο λίγα μέτρα από­σταση), στο οποίο είχαν τοποθετηθεί μόνο πάγκοι χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό και ντους, γιατί ο κάθε ποδοσφαιριστής φρό­ντιζε τον εαυτό του και ήταν υπεύθυνος για την ποδοσφαιρική του εξάρτιση, την οποία μάλιστα έπαιρνε σπίτι του και φρόντιζε για το πλύσιμο και τα αναγκαία μπαλώματα. Μπορεί εκείνο το δωμάτιο να μην υπάρχει πια, συνδέθηκε όμως μαζί μας συναισθη­ματικά με αξέχαστες στιγμές και αρκετές αναμνήσεις, καλές και κακές. Γέλια, χαρές και πανηγύρια ύστερα από κάθε νίκη μας, αλλά καταθλιπτική ατμόσφαιρα, νεκρική σιγή μετά την ήττα. Τέτοιο κλίμα επι­κρατούσε στο μικρό εκείνο χώρο ύστερα από κάθε συνάντηση - ανα­μνήσεις που μπορεί στο χρόνο να ξεθωριάζουν, μα δεν παθαίνουν και η θύ­μηση τους πάντα προκαλεί συγκίνηση...

Στο βάθος του οικήματος ήταν ακόμα ένα δωμάτιο, το οποίο αργότερα, περί τα τέ­λη του 1932, χρησίμευε ως υπνοδωμάτιο για τον αφιχθέντα τότε πρώτο Ελλαδίτη προ­πονητή της ΑΕΛ, Αργύρη Γαβαλά.

Απ' έξω ήταν ένα ευ­ρύχωρο στεγασμένο προ­αύλιο με όργανα γυμνα­στικής για όσους ήθελαν να ασκούνται και στο πίσω μέ­ρος μια μεγάλη αυλή, όπου είχε εγκατασταθεί φιλέ της πετόσφαιρας. Τα μέλη κυ­ριευμένα τότε από μεγάλο ενθουσιασμό με την ίδρυ­ση του νέου σωματείου μαζευόταν κάθε μέ­ρα στο οίκημα, το οποίο έσφυζε κυριολε­κτικά από νεανική ζωντάνια. Άλλοι για κα­φέ και κουβέντα και άλλοι για να ασχολη­θούν με τα διάφορα παιχνίδια, μπιλιάρδο, πιγκπογκ και πετόσφαιρα. Αξιοσημείωτο εί­ναι, ότι αμέσως μετά τη στέγαση της ΑΕΛ, η σχολική εφορία Λεμεσού έδωσε σε μας τους μαθητές την άδεια να συμμετέχουμε αγωνιστικά στις διάφορες αθλητικές της ομάδες (ως τότε απαγορευόταν η συμμε­τοχή μαθητών σε εξωσχολικές ομάδες) και επίσης μας επέτρεψε να συχνάζουμε στο οί­κημα του σωματείου. Η άδεια δόθηκε για δύο λόγους, (α) Η ΑΕΛ με την ίδρυση, και τα ιδρυ­τικά της μέλη με τη συμπεριφορά τους έδει­ξαν ότι ήταν ένα σοβαρό αθλητικό σωματείο με καθαρά αθλητικούς σκοπούς, και ήταν ένα άψογο και πολιτισμένο περιβάλλον μέσα στο οίκημα του σωματείου.

(β) Το άψογο και πολιτισμένο περιβάλ­λον μέσα στο οίκημα του σωματείου. Τόσο το Συμβούλιο όσο και τα λι­γοστά τότε μέλη, τα περισ­σότερα ιδρυτικά, ήταν πρό­σωπα μορφωμένα και με ήθος. Αναφέρω μερικά ονό­ματα: Στ. Πίττας, Κρ. Τορναρίτης, Ν. Σολομωνίδης, Λεύ­κιος Ζήνων, Γ. Λιμνατίτης, Ηρακλής, Γιάγκος, Μιχάλης και Ανδρέας Αραούζος, Μιχ. Ιακωβίδης, Μ. Μαληκίδης, Λ. Χρυσοστομίδης κ.ά., όλοι γνωστά και εκλεκτά μέλη της μικρής Λεμεσιανής κοινωνίας που αποτελούσαν την ελίτ της Λεμεσιανής νεολαίας.

Να θυμηθούμε τώρα και μερικά παράξε­να παιχνίδια τα οποία έπαιζαν κυρίως οι πιο νεαροί. Εκτός από τα συνηθισμένα μπι­λιάρδο, πιγκ πογκ και πετόσφαιρα μερικοί χωρισμένοι σε ομάδες και χρησιμοποιώντας το γήπεδο του βόλεϊ έπαιζαν ένα περίεργο παιχνίδι, το Deck Tennis (παιχνίδι που παί­ζεται στα πλοία), στο οποίο οι παίχτες αντί για μπάλα χρησιμοποιούσαν μια μικρή κουλούρα διαμέτρου 15-20 εκ. από καραβόσχοινο. Άλλοι πάλι διασκέδαζαν με ένα αστείο παιχνίδι δικής μας επινόησης που ονομάζαμε «φυσούνι». Παιζόταν στο τρα­πέζι του πιγκ πογκ, χωρίς δίκτυ βέβαια, από δύο άτομα ή ζεύγη που φυσώντας την πλαστική μπαλίτσα προσπαθούσαν να την περάσουν στην αντίπαλη περιοχή. Σ' αυτό το παράξενο παιχνίδι ξεχώριζε για τα δυ­νατά του πνευμόνια, ο νεαρός τότε και αρ­γότερα Υπουργός Εμπορίου, αείμνηστος Ανδρέας Αραούζος.

Δεν έλειπαν όμως και τα φαιδρά. Σε μια τέτοια περίπτωση πρωταγωνιστής ήταν ο Κρίτων Τορναρίτης, τέως Γενικός Εισαγγελέας, ο οποίος ηλικίας τότε 28 χρόνων, βρισκόταν στα πρώτα στάδια της δικηγορι­κής του σταδιοδρομίας. Ήταν μέλος του πρώ­του Δ.Σ. της ΑΕΛ και τακτικός θαμώνας του σωματείου. Ερχόταν πάντα στο οίκημα με την άμαξα και γνωστός για το χιούμορ του, του άρεσε να φέρει συχνά μαζί του ένα από τους γνωστούς γραφικούς τύπους της Λε­μεσού για να "σπάζει πλάκα". Πότε τον Πόαλο, ένα κακορίζικο και ιδιόρρυθμο τύπο, και πότε τον Μαυρόγιαγκο «τον προφήτη», ο οποίος πουλούσε κάρβουνα και παρ' όλον ότι η όραση του δεν τον βοηθούσε να δια­βάζει, έβλεπε οράματα, έκανε προφητείες και του άρεσε να ρητορεύει και να κάνει πο­λιτικές συζητήσεις. Ο Κριτωνής, λοιπόν, όπως χαϊδευτικά συνήθιζαν να τον αποκα­λούν γνωστοί και φίλοι, μεγάλο "πειραχτή­ρι" τους κούρδιζε και εκείνοι αντιδρώντας με αλλοπρόσαλλα ξεσπάσματα δημιουρ­γούσαν μια ατμόσφαιρα ευφορίας και κε­φιού, που την απολάμβαναν ξεκαρδισμέ­νοι στα γέλια όλοι οι παρευρισκόμενοι.

Αυτή ήταν περίπου μια σύντομη περι­γραφή του πρώτου σπιτιού της ΑΕΛ. Σε σύ­ντομο όμως χρονικό διάστημα, όταν τα μέλη αυξήθηκαν και πλήθαιναν οι αθλητι­κές υποχρεώσεις της ΑΕΛ, ένα πιο μεγά­λο οίκημα ήταν αναγκαίο. Έτσι το σωματείο μεταφέρθηκε και στεγάστηκε στο τρίπατο Κακαθύμη που βρισκόταν στην οδό Αγ. Ανδρέου στο κέντρο της πόλης. Εκείνο το οίκημα έχει συνδεθεί με πολλά και σημα­ντικά γεγονότα που σημάδεψαν την ιστο­ρική πορεία της ΑΕΛ.»

Λεζάντες:

Φώτο1 .      Βίκτωρ Μουστερής

Φώτο 2.        Το πρώτο οίκημα της ΑΕΛ στο αριστερό άκρο της φωτογραφίας, όπως φαίνεται από την αυλή των Δημοτικών Λουτρών που βρίσκονταν ακριβώς απέναντι από το ΓΣΟ.

Φώτο 3.        Η ταυτότητα με αριθμό 1 ανήκει στον πρώτο τερματοφύλακα της ΑΕΛ Γιώργο Κωνσταντίνου-Πλατσιάρα. Ένα ιστορικό περίεργο προς διερεύνηση: ενώ ως ημερομηνία ίδρυσης της ΑΕΛ θεωρείται ( και επίσημα) η 4^η Οκτωβρίου 1930 εντούτοις η ταυτότητα φέρει ημερομηνία 1/7/1930.

Φώτο 4.       Η πρώτη ομάδα της ΑΕΛ το 1930-31

Φώτο 5.       Κρίτων Τορναρίτης  

Φώτο 6.       Σταύρος Πίττας

Φώτο 7.       Λεύκιος Ζήνων

Φώτο 8.       Ανδρέας Αραούζος

Φώτο 9.        Το ιστορικό και εξαιρετικής ομορφιάς τρίπατο Κακαθύμη, που ως το δεύτερο οίκημα της ΑΕΛ την στέγασε για δεκάδες χρόνια, όταν κατεδαφιζόταν στις αρχές της δεκαετίας του ’80 μέσα στη γενική αδιαφορία…