Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Ιστορία και συνειρμοί…

Σ΄ ένα τρυφερό αλλά και πολύ ρεαλιστικά σκληρό συνάμα κείμενο της Γεωργία Ματθαίου – Λοφίτου, παλιάς λεμεσιανής ποιήτριας δημοσιογράφου και λογίας, στην εφημερίδα «Σάλπιγξ» ημερομηνίας 16/29 Απριλίου 1921 θα αναφερθούμε. Πριν ενενήντα σχεδόν χρόνια τα γεγονότα που περιγράφει η Λοφίτου μας οδηγούν μοιραία με κάποιους συνειρμούς στο σήμερα. Που αν και άλλαξαν βέβαια τα ιστορικά γεγονότα και οι κοινωνικές συνθήκες από τότε, δεν μπορούμε να αποφύγουμε να κάνουμε σκέψεις και προβληματισμούς από κάποιες συγκρίσεις...
Ας δούμε όμως πρώτα το κείμενο κάτω από τον τίτλο,
«ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ»:
«Από πέντε και πλέον μήνες κατοικούν εδώ κοντά μας, απάνω εις το στρατόπεδο των Πολεμιδιών, μερικά από τα θύματα των τελευταίων αποτελεσμάτων του πανευρωπαϊκού πολέμου, μερικά φύλλα πεσμένα στον άνεμο.
Αυτοί οι άνθρωποι είνε Ρώσσοι, έχουν κάπου μια πατρίδα, κάποτε ανέπνευσαν τον ωραίον άνεμον της ελευθερίας και ησθάνθησαν μέσα εις την ψυχήν των τας απολαύσεις της ζωής.
Αυτοί οι εγκαταλελειμμένοι , αυτά τα ερείπια των σημερινών γεγονότων, αυτοί οι χριστιανοί δεν έχουν σήμερον Πατρίδα, δεν έχουν ούτε καν τους καθημερινούς πόρους της ζωής.
Ήλθαν σε μας κάποιαν πρωίαν θλιβεράν και σκοτεινήν , δίχως ψυχήν και δίχως αισθήματα. Έφεραν μαζύ τους τον βαθύ πόνον της απογνώσεως και ερίχτησαν μέσα στον ουρανόν μας σαν πουλιά ξένα σπρωγμένα από την καταιγίδα και τον κεραυνόν.
Η Κυβέρνησις εφάνη κάπως καλή. Σε μιά στιγμή ευσπλαχνίας έριξε λίγα ψίχουλα στα άρρωστα αυτά πουλιά και τους παρεχώρησεν ένα άσυλον. Οπωσδήποτε για να περάσουν τες κακές μέρες.
Εψηφίστηκε μάλιστα και ένα κοντύλι και ένα μηνιαίο επίδομα παρεχωρήθη στους δυστυχισμένους αυτούς από Λιρ.150 περίπου. Το κοντύλι τούτο τελευταίως ηλαττώθη σε Λιρ.80, καθώς μας λέγουν και τώρα τίποτε, ούτε οβολός πια γι’ αυτούς.
Όσοι μπορούν να εργάζωνται ρίχνονται με όρεξι στη δουλειά και φορτώνονται ευχαριστημένοι το αχθοφορικό σακκί δίχως να νοιάζωνται αν τα χέρια τους κι’ οι πλάτες τους δεν είναι καμωμένες για τόσα βαρετά φορτία.
Είδαμεν γυναίκες δυστυχισμένες, γέρους αναπήρους και πληγωμένους του πολέμου. Όλοι αυτοί πέρασαν από μπροστά μας θλιμμένοι αδύνατοι ταπεινοί.Δεν μας έτειναν το χέρι αλλά τα βλέμματα τους μας άγγιξαν τες ψυχές. Χθες ακόμα δυό δυστυχισμένοι έδωσαν τέλος στη ζωή τους με τραγικές αυτοκτονίες. Σήμερα μια άλλη πέθανε από θλίψη και μαρασμόν.
Επιτέλους αυτός ο ολάκερος κόσμος που υποφέρει, πιστεύει τον θεόν τον οποίον πιστεύομεν. Δεν πρέπει να μείνουν να πεθάνουν έτσι σαν σκυλιά. Δεν είναι ανάγκη βέβαια να στερηθούμεν για να τους συνδράμωμεν, αλλά κάτι από ό,τι μας περισσεύει. Ένα ασήμαντο ποσό ο καθένας μας για να γλυκάνωμεν λίγο όλες αυτές τες ψυχές που πονούν! »
Ενενήντα λοιπόν χρόνια ύστερα από τις αρχές της δεκαετίας του ’20, η Κύπρος και ιδιαίτερα η Λεμεσός, γεμάτη και πάλιν από Ρώσους. Όχι βέβαια πρόσφυγες του πολέμου και θύματα της άθλιας οικονομικής κατάστασης που ακολούθησε τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα που προηγήθηκαν και τον ακολούθησαν αλλά πρόσφυγες και πάλιν μιας οικονομικής δυσχέρειας που επικρατεί σήμερα στην άλλοτε κραταιά Σοβιετική Ένωση.
Όμως πρόσφυγες και πάλιν, Έλληνες ρωσσοποντιακής καταγωγής ή και Ρωσσοπόντιοι μεταμφιεσμένοι σε Έλληνες , δυστυχισμένα νεαρά κορίτσια από όλες σχεδόν τις πρώην Σοβιετικής Δημοκρατίες που σέρνονται στην πορνεία με τον πιο άγριο τρόπο εκμετάλλευσης... Απλώς τα πρόσωπα και τα πράγματα αλλάζουν ανάλογα με τις συνθήκες της εποχής. Όπως και η αντιμετώπιση τους...

Πεινασμένα ρωσόπουλα στη δεκατία του 20


Ρωσοπούλες σήμερα...

Η Κύπρος σαν την χαμένη Ατλαντίδα!

Mε αφορμή τις συζητήσεις περί ύπαρξης κοιτασμάτων πετρελαίου στην περιοχή μας, αλλά και την πετρελαϊκή κρίση και κυρίως την ανομβρία που μαστίζει ολοένα και περισσότερο πια αυτόν τον τόπο, ένας επιφανής αλλά ξεχασμένος λεμεσιανός που τον χάσαμε εδώ και μερικά χρόνια και που το έργο του αλλά κυρίως οι απόψεις του παραμένουν σχεδόν άγνωστες μας, ιδιαίτερα στις νεότερες γενιές . Μιλάμε για τον ραβδοσκόπο Πολύβιο Κυριακίδη.
Τον θυμηθήκαμε γιατί ο μ. Κυριακίδης, με τις σημερινές συνθήκες που περνάμε από έλλειψη νερού, έστω κι αν τώρα προσωρινά μόνο ξεπεράσαμε το πρόβλημα, γίνεται ακόμη πιο σημαντικός και επίκαιρος.
Παρόλο που το δημοσίευμα της εφημερίδας «ΧΡΟΝΟΣ» της Λεμεσού ημερομηνίας 19 Ιουνίου 1931 μιλά για τις έρευνες που άρχισε εκείνες τις μέρες για ανακάλυψη πετρελαίου στην περιοχή όπου βρίσκονται σήμερα τα ξενοδοχεία «Μεριντιέν» και «Σεντ Ραφαέλ», το πιο ενδιαφέρον μέρος των μελετών και ερευνών του Κυριακίδη επικεντρώνεται πρωτίστως στην άποψη του ότι η Κύπρος όχι μόνο μπορεί να γίνει αυτάρκης σε νερό εις τον αιώνα τον άπαντα αλλά μπορεί και να γίνει ο κύριος προμηθευτής νερού και για ολόκληρη την περιοχή της!.
Σύμφωνα με τον Κυριακίδη λοιπόν, κάτω από τον Πενταδάκτυλο και το Τρόοδος περνούν υπόγειοι ποταμοί με τεράστια ποσότητα νερού , με φοβερή πίεση και χάνονται ανεκμετάλλευτοι. Αυτό ύστερα από μελέτες που άρχισε να κάνει από το 1927 στην Κύπρο αλλά και στην γύρω περιοχή μέχρι τον Καύκασο και το Αραράτ.
Μάταια ο Κυριακίδης προσπαθούσε για 70 περίπου χρόνια μέχρι το θάνατο του, να πείσει τις εκάστοτε κυβερνήσεις να μπουν σε κάποια έξοδα που ίδιος δεν είχε την οικονομική ευχέρεια να κάνει, πραγματοποιώντας κάποιες διατρήσεις. Εγγυότανε μάλιστα την πανηγυρική επιβεβαίωση των θεωριών του.
Οι λεπτομερείς χάρτες του και οι μελέτες του έμειναν (και βρίσκονται ακόμη) ερμητικά κλεισμένοι στα ντουλάπια κάποιων «αρμόδιων» κυβερνητικών τμημάτων.
Μιλώντας πρόσφατα με κάποιους ειδικούς επιστήμονες του Τμήματος Γεωλογικής Επισκόπησης μου επιβεβαίωσαν έμμεσα μεν αλλά σαφώς τις θεωρίες του Πολύβιου Κυριακίδη.
Εκεί που απλώς διαφοροποιούνταν ήταν πως αυτό που ο Κυριακίδης έλεγε τεράστιους ποταμούς δεν ήταν παρά κάποιες τεράστιες ανεξάντλητες υπόγειες δεξαμενές κάτω από το Τρόοδος και μάλιστα με δοκιμαστικές γεωτρήσεις που έκαναν και με χρονολόγηση του νερού με την γνωστή επιστημονική μέθοδο μέτρησαν την ηλικία του και με έκπληξη τους παρατήρησαν ότι ανάγεται στην παλαιολιθική εποχή!
Και αυτές όμως οι μελέτες είναι κλεισμένες στο... «διπλανό» ντουλάπι με αυτές του Πολύβιου Κυριακίδη.
Και διερωτάται κανείς, με το τεράστιο πρόβλημα που έχουμε σήμερα, δεν θα άξιζε τον κόπο να ξοδέψουν μερικές ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ κοντά στις δεκάδες εκατομμύρια που δαπανούμε για αφαλατώσεις αλλά και για θεατρικά και άλλα μεγαλεπήβολα «Μέγαρα» αρχοντοχωριάτικου «Πολιτισμού» η για την επιχορήγηση του φούρπου ; Όσο ουτοπικές και ανεδαφικές και αν φαίνονται στα σαΐνια των «αρμοδίων» τμημάτων οι μελέτες αυτέςΣύμφωνα όμως με τον μ. Κυριακίδη η φύση ίσως κάποτε μας εκδικηθεί. Γιατί όπως έλεγε, αν κάποτε το Τρόοδος υποστεί κανένα δυνατό κούνημα που θα αναγκάσει τα νερά να βγουν από μόνα τους προς τα έξω, με την δύναμη που θα έχουν και την πίεση τους αλίμονο μας! Οι απόγονοι μας θα αναζητούν την Κύπρο όπως οι σύγχρονοι μας την χαμένη Ατλαντίδα!
Ας πάμε λοιπόν στο εν λόγω δημοσίευμα κι ας διώξουμε τέτοιες τρομακτικές σκέψεις:
«ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΕΝ ΚΥΠΡΩ;»
«Κανείς δεν αγνοεί βεβαίως τον Κύπριον ραβδοσκόπον κ. Πολύβιον Σ. Κυριακίδην του οποίου η οργανική ιδιώτης της ραβδοσκοπήσεως μας έδωσε ήδη αρκετά επιτυχή πειράματα. Ο κ. Κυριακίδης καταγινόμενος εις πειράματα ραβδοσκοπήσεως από πολλού, κατέληξεν εις την πεποίθησιν ότι υπάρχουν πράγματι πηγαί πετρελαίου εις Κύπρον, τας οποίας θα ηδύναντο να φέρη εις την επιφάνειαν. Η γνώμη του – καθά μας επληροφόρησεν ο ίδιος- είνε ότι υπάρχει υπόγειος φλέβα πετρελαίου ήτις διέρχεται εκ της νήσου μας με διέυθυνσιν εκ της Παλαιάς Λεμεσού προς την Κυρήνειαν. Επί τη βάσει ταύτη απεφάσισε να πειραματισθή, εταξίδευσε τελευταίως εις Ρουμανίαν, εμελέτησε επί τόπου τας εκεί πηγάς πετρελαίου και επρομηθέυθη τα αναγκαία διατρητικά μηχανήματα, τα οποία εκόμισεν ήδη εις Κύπρον και ήρχισε τις διατρήσεις του. Μέχρι στιγμής αι διατρήσεις δεν έδωσαν αποτέλεσμα τι καθότι μετά δυσκολίας προχωρούν εις τα σκληρά στρώματα τα οποία συνήντησε. Ας ίδωμεν που θα καταλήξουν τα ενδιαφέροντα ταύτα πειράματα τα οποία θα στοιχίσουν βεβαίως ουκ ολίγα.»
Για την ιστορία να αναφέρουμε πως οι δυσκολίες αυτές σταμάτησαν κάποια στιγμή τις έρευνες , αφού εξαντλήθηκαν και τα (περιορισμένα) κεφάλαια που διέθετε ο μακαρίτης ο Κυριακίδης, η εξάντληση των οποίων οδήγησε και στη χρεοκοπία κάποιους που του τα εμπιστευτήκαν. Ίχνη της διάτρησης αυτής βρίσκονται ακόμα στο σημείο εκείνο της παραλίας.

Απόσπασμα από το ανέκδοτο βιβλίο μου "Παράθυρο στο χθες"