Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Σαν να ήταν χθες…

                                                       Από την εφημερίδα Φωνή της Λεμεσού

 Εργάτες-αχθοφόροι, στα όρια της εξαθλίωσης
 στην αποβάθρα της Λεμεσού κατά τη δεκαετία του’30.
(Φώτο ΄Εντουαρτ)
Με το ίδιο δημοσίευμα από τον τύπο της Λεμεσού άλλων εποχών που ακολουθεί, ασχοληθήκαμε  και στο παρελθόν θεωρώντας το και τότε ως επίκαιρο.  

Έγραφα τότε πως «οι πολλοί νόμιμοι και οι ακόμη πιο πολλοί παράνομοι, ξένοι  εργάτες που βρίσκονται αυτή την στιγμή στον τόπο μας, φαίνεται πως έχουν δημιουργήσει κάποια αισθήματα ρατσισμού, ή έστω «ξενοφοβίας» -αν σας σοκάρει ο όρος-που δεν τον πολύ λαμβάνουμε  σοβαρά υπόψη, ενώ θάπρεπε, για να μην βρεθούμε στο άμεσο μέλλον μπροστά σε σοβαρό κοινωνικό αλλά ίσως και πολιτικό πρόβλημα.»

Και συνέχιζα : «Όμως φαίνεται πως το πρόβλημα αυτό δεν είναι καινούργιο.  Αν ανατρέξουμε και πάλιν στις παλιές εφημερίδες της Λεμεσού θα βρούμε σχετικά δημοσιεύματα που θα μας αφήσουν πολλές φορές  με το στόμα ανοιχτό. Ιδιαίτερα σε  αυτά που αναφέρονται σε Εβραίους, με ένα σκληρό και διάφανο αντισημιτικό αίσθημα».

Το δημοσίευμα είναι από την εφημερίδα «Χρόνος» ημερομηνίας 23.2.1939 που σε κύριο πρωτοσέλιδο άρθρο της κάτω από τον τίτλο «ΕΝ ΕΠΙΒΑΛΛΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΡΟΝ» αναφέρει:

 
Ενώ… «κάθε ατμόπλοιον προσεγγίζον εις Κύπρον
κομίζει και νέους επιβάτας»…
«Εκ της τελευταίας καταγραφής ήτις διενεργήθη υπό της αστυνομίας δια την εξακρίβωσιν των αλλοδαπών των  ευρισκομένων εις Κύπρον, διεπιστώθη δια μιαν ακόμη φοράν  ότι ο αριθμός  τούτων είναι τόσος ώστε να εμπνέη αρκετάς ανησυχίας δια την Κύπρον. Και δεν είναι μόνον τούτο. Κάθε ατμόπλοιον προσεγγίζον εις Κύπρον κομίζει και νέους επιβάτας, οίτινες υπό το έν πρόσχημα ή το άλλο εξασφαλίζουν μίαν προσωρινήν ή και μόνιμον διαμονήν εν τη Νήσω μας.



Υπάρχουν βεβαίως προστατευτικοί νόμοι δια την απαγόρευσιν της εισροής ξένων ή ανεπιθύμητων προσώπων εις τον τόπον μας, πρέπει δε να αναγνωρισθή και η προσπάθεια την οποίαν η Α.Ε. κατέβαλε επί του σημείου τούτου, όταν η Κύπρος ηπειλείτο εξ ομαδικής εισροής ξένων εις την Νήσον μας κατόπιν των τελευταίων εξωτερικών γεγονότων. Αλλ’ οι  νόμοι ούτοι νομίζομεν  ότι δια  της ελαστικότητας των παρέχουν αρκετόν περιθώριον αν όχι εις μίαν ομαδικήν επέλασιν ξένων στοιχείων αλλ’ εις την βαθμιαίαν εισχώρησιν των εις τον μικρόν μας τόπον.

… Οι κύπριοι, από το λιμάνι Λεμεσού,
 αναχωρούν κατά χιλιάδες για τα ξένα
 για να βρουν μια καλύτερη τύχη…
Υπό τας εξαιρετικάς όμως συνθήκας υπό τας οποίας ζώμεν σήμερον αι θύραι του τόπου μας πρέπει να κλείσουν ερμητικώς   εις κάθε ξένον στοιχείον   έστω και αν τούτο φέρη μετ’ αυτού εν κομπόδεμα ή όχι. Και ο λόγος είναι ότι δεν είναι δυνατόν να γνωρίζει τις την ποιότητα εκάστου  προσώπου το οποίον μας επισκέπτεται, ούτε τους σκοπούς δια τους οποίους εκλέγει τον τόπον μας δια την προσωρινήν ή μόνιμον  εγκατάστασιν του.

Αλλά είς λόγος ακόμη ο οποίος πρέπει να μας αναγκάσει σήμερον να περιορίσωμεν την εισροήν ξένων εις την Νήσον μας καί την  ελάττωσιν του αριθμού των  είναι ασφαλώς και ο ακόλουθος:

 Κανείς δεν γνωρίζει υπό ποίας περιστάσεις θα ευρεθή η Κύπρος εις το προσεχές μέλλον εν περιπτώσει μιάς παγκοσμίου συρράξεως  ως προς το ζήτημα του επισητισμού και εις έναν ενδεχόμενον αποκλεισμόν.  Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Κυβέρνησις έχει υπ’ όψιν της πάντα ταύτα και έν τοιούτον ενδεχόμενον θ’ αντιμετωπισθή  όντως και με κάθε συνετόν και δυνατόν μέσον.

Αλλά εις τοιαύτας περιστάσεις η Κύπρος πρέπει να φροντίση δια τους Κυπρίους,  οι δε ξένοι εν τοιαύτη περιπτώσει θα είναι εν περιπλέον φορτίον το οποίον κατ’ ανάγκην θα φέρωμεν επί των ώμων μας και θα τον θρέψωμεν  εκ των δικών μας δυνάμεων και μέσων.

Ευχόμεθα όπως μη ευρεθώμεν εις μίαν τοιαύτην ανάγκην και ελπίζομεν ότι εν τέλει η εξωτερική κρίσις θα παρέλθη ώστε τοιούτος κίνδυνος να μην παρουσιασθεί ποτέ. Αλλ’ ενόσω δυστυχώς η κρίσις υφίσταται ακόμη εις μίαν γωνίαν του πολιτικού στερεώματος, νομίζομεν ότι επιβάλλεται να λάβωμεν παν αρμόδιον μέτρον δια να προστατευθώμεν οπωσδήποτε. Και το μέτρον της απαγορεύσεως της εισβολής κάθε ξένου στοιχείου εις την Νήσον μας και του περιορισμού των πειναλέων στομάτων τα οποία αυξάνουν τον Κυπριακόν πληθυσμόν φρονούμεν ότι είναι το πρώτον και δικαιότερον εξ όλων.»

Να θυμίσουμε ότι η δεκαετία του ΄30, δεκαετία παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η κατάσταση στην Κύπρο ήταν ακόμα πιο δύσκολη κάτω από την αγγλική δικτατορία γνώστη ως «περίοδος της παλμεροκρατίας», (από τον σκληρό κυβερνήτη Πάλμερ) με τις βαριές φορολογίες και τους ανελεύθερους νόμους και ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου με τους φόβους για ό,τι θα επακολουθούσε. Και ακόμη ότι όλα αυτά συνέβαιναν όταν οι κύπριοι το ΄30 το ΄40 και κυρίως το ΄50 μετανάστευαν σωρηδόν για να βρουν ένα καλύτερο μέλλον.

Δέκα χρόνια μετά όμως, μέσα από την εφημερίδα της Λεμεσού «Νέα Πολιτεία» (που ήταν το εκφραστικό Όργανο του ΑΚΕΛ Λεμεσού και επομένως έχουμε την «αριστερή» άποψη του προβλήματος), ημερομηνίας 28 Αυγούστου 1949, το ίδιο πρόβλημα φαίνεται να εξακολουθεί να απασχολεί ακόμη σοβαρά τους λεμεσιανούς εργαζόμενους, σύμφωνα με τα γραφόμενα του συνδικαλιστή (τότε) και για πολλά χρόνια μετά πολιτιστικού υπεύθυνου του Δήμου Λεμεσού Ευάγγελου Βανέλλη που λέει κάτω από τον τίτλο:  «ΕΝΩ Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΜΑΣΤΙΖΕΙ ΤΟ ΤΟΠΟ ΜΑΣ-ΞΕΝΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΘΕΡΕΤΡΑ»

«Αν ρίξει κανείς μια ματιά
στα διάφορα ξενοδοχεία των θερέτρων»…
«Δεν είναι η πρώτη φορά που κτυπήσαμε την πόρτα της Κυβέρνησης και επιστήσαμε την προσοχή της πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Δεν είναι η πρώτη φορά που ζητήσαμε από την Κυβέρνηση να βάλει φραγμό στην διάθεση των ξενοδόχων να χρησιμοποιούν στις δουλειές τους υπαλλήλους τους οποίους προμηθεύονται από το εξωτερικό ενώ στον τόπο μας υπάρχουν υπάλληλοι τεχνικά καταρτισμένοι, ισάξιοι με τους ξένους και σε πολλές περιπτώσεις καλύτεροι.

Παρ’ όλες όμως τις διαμαρτυρίες των Συντεχνιών μας η Κυβέρνηση δεν έχει πάρει κανένα αποτελεσματικό μέτρο, μάλλον οι αποφάσεις της που έχει πάρει πάνω στο ζήτημα έχουν μείνει στο χαρτί χωρίς να φέρουν κανένα βασικό αποτέλεσμα. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα διάφορα ξενοδοχεία των θερέτρων : Πλατρών, Προδρόμου, Τροόδους θα διαπιστώσει ότι εξακολουθούν να δουλεύουν σ’ αυτά πάρα πολλοί ξένοι υπάλληλοι, γκαρσόνια, μάγειροι, ζαχαροπλάστες κ.λ.π., ενώ αρκετές δεκάδες Κυπρίων υπαλλήλων εξακολουθούν να παραμένουν άνεργοι.

Φέτος μάλιστα οι ξενοδόχοι έχουν σοφιστεί και ένα άλλο τρόπο για να εισάγουν υπαλλήλους από το εξωτερικό. Οι υπάλληλοι αυτοί φτάνουν στην Κύπρο σαν παραθεριστές και μόλις φτάσουν βγάζουν αμέσως το κοστούμι του τουρίστα και βάζουν την φόρμα  του υπαλλήλου. Κι αυτό το ζήτημα το είδαν έγκαιρα οι Συντεχνίες μας και διαμαρτυρήθησαν στο Γραφείο του Διοικητού εργασίας. Έγιναν μερικές ενέργειες, σταμάτησαν μερικοί, αλλά αρκετοί εξακολουθούν ακόμη να δουλεύουν.»

 Όλα αυτά λες και γραφτήκαν χθες….!

 

Το πρόβλημα των ξένων υπάλληλων στα ξενοδοχεία, ιδιαίτερα των θέρετρων, υπήρχε από πολύ πιο πριν. Σε διαφήμιση με τίτλο «Κατοικία των θεών. Μέγα Ξενοδοχείο Βερεγγάρια. Πρόδρομος»αναγγέλλεται το καλοκαίρι του 1931 η έναρξη της θερινής σαιζόν διαφημίζοντας ανάμεσα στα άλλα πολλά πλεονεκτήματα του «Μαιτρ ντ Οτέλ, Οικονόμος, Μάγειρος και γκαρσόνια εκ του εξωτερικού»!
 

 

 

 

 

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Η σάτιρα σε εποχές κρίσης


 
 
Ο Εύσκιος Πεύκης σε σκίτσο του Γ. Φασουλιώτη
στο σατιρικό περιοδικό «Γέλιο»
Η σάτιρα σε περιόδους οικονομικής και κοινωνικής κράσης παίζει καταλυτικό και συνάμα ψυχαγωγικό- καθαρτικό ρόλο. Στις δύσκολες μέρες που περνούμε, οι σατιρικές εκπομπές στην τηλεόραση και ιδιαιτέρα οι πολύ επιτυχημένες και καυστικής «Πατάτες αντιναχτές» παίζουν τον ρόλο αυτό.
Σε παλιότερες εποχές που δεν υπήρχε τηλεόραση και που ακόμα και το ραδιόφωνο μόλις άρχιζε δειλά δειλά να μπαίνει στη ζωή των λεμεσιανό, μοναδική έκφραση σάτιρας αποτελούσε η σατιρική ποίηση. Από την εποχή του Αριστοφάνη και δια μέσου των αιώνων, αποτέλεσε και αποτελεί μέχρι σήμερα καταλυτική και απολυτρωτική μέθοδο σχολιασμού κοινωνικής και πολιτικής κριτικής.
Ένας από τους πιο σημαντικούς σατιρικούς ποιητές αυτής της πόλης-λίγο ξεχασμένος και παραμελημένος (όπως τόσοι άλλοι άλλωστε), είναι και ο Εύσκιος Πεύκης (κατά κόσμο Ευέλθων Πιτσιλλίδης ,1887-1955).
Δικηγόρος, δημοσιογράφος, ποιητής, εκδότης σατιρικών και πολιτικών εφημερίδων («Πειρασμός» «Ανατολή» «Λαϊκό Βήμα») και πρωτεργάτης στη δημιουργία επαγγελματικών συντεχνιών, υπήρξε ιδιαίτερα ταλαντούχος  να σατιρίζει  με καυστικό πνεύμα και εύστοχο χιούμορ, τα γεγονότα της εποχής του και τις κοινωνικές συνθήκες στη πόλη.
Ένα τέτοιο δείγμα δίνουμε παρμένο από την εφημερίδα «Χρόνος» ημερομηνίας  12.12.1937 κάτω από την στήλη «Κοσμική Κίνηση» με τίτλο «Εσπερίς», όπου βγαίνει ανάγλυφη η εικόνα της κοινωνικής δομής της Λεμεσού της εποχής που σατιρίζει αλλά και αυτοσατιρίζεται, ο Πεύκης.
«…απ’ τους πρώτους κι εκλεκτούς,
ο σοφός
                                           Κόντε-Κκιαζίμης
                       και ο γυιός της Αρκοντούς…»
Να επισημάνουμε μόνο, χάριν των ιστορικών αναλογιών, όπως είπαμε και άλλες φορές, ότι τη δεκαετία του τριάντα, που αν και ήταν μια δεκαετία βαθειάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, η νεόπλουτη εκλεκτή λεμεσιανή κοινωνία με καταβολές ποδίνας και βράκας όπως χαρακτηριστικά σατιρίζει και ο Πεύκης, διασκεδάζει αμέριμνη σε ακριβά γεύματα, χορούς και εσπερίδες. Κάπως έτσι όπως και σήμερα δηλαδή. Προς το παρόν τουλάχιστον…
Λέει λοιπόν στο σατιρικό του αυτό ποίημα:
«Επειδή κι εγώ τυγχάνω ακραιφνής Αριστοκράτης και αφρόκρεμα του γένους –καθό Δούξ της Πιτσιλλιάς- κάθε ευγενής Φαμίλια με καλεί στα γεύματα της, στους χορούς ,τας εσπερίδας κι έχω σχέσεις υψηλάς! Προσεκλήθην τελευταίως εις του Κόμητος Σπυρή πούδινεν εις το Ζακάκι μιάν μεγάλην Εσπερίδα για την ονομαστικήν του την χρονιάτικην γιορτή και μου σύστησε να γράψω εις το Σουαρέ τι είδα. Και εγώ στο κέλευσμα του υπακούων ταπεινώς, στιχουργών σας αραδιάζω κάθε τι λεπτομερώς:
Σαν μικρό παλάτι είχε στολισθεί το Μέγαρο του και λακέδες φρακοφόροι φύλαγαν την είσοδο του, μήπως εκ παραδρομής μπή κανένας που δεν είναι από ράτσαν ευγενής!
Δι ηλεκτρικών λαμπτήρων  πολυχρώμων και απείρων ήταν φωταγωγημένον, σκάλες δάπεδα στρωμένα με βαρύτατα χαλιά, τα δωμάτια γεμάτα ευγενών προσκεκλημένων από το Βουνί την Λάνιαν, Μαραθάσαν και Σολιά! Πλήθος εκ κυανοαίμων με περγαμηνάς σπανίας, Δούκες, Κόμητες, Βαρώνοι, Πρίγκηπες ντε –ποδινί, η αφρόκρεμα τουτέστιν πάσης Αριστοκρατίας, γόνοι οίκων φημισμένων ντε λα ζώστρ έ ζιμπουνί, ο Βαρώνος της Συλίκου και ο Δούξ της Μουτταγιάκας, κάθε Κόμης τέλος πάντων της Ποδίνας και της Βράκας!

«Ο Αίας Υψηλότατος Πιπής»
( Δ. Κακαθύμης)
Ήσαν  και προσκεκλημένοι ευσταλείς από την Κρήτην  κι έτσι έκλινε το Τρόοδος εμπροστά στον Ψηλορείτην! Προσεκλήθησαν  επίσης απ’ τους πρώτους κι εκλεκτούς ο σοφός Κόντε-Κκιαζίμης και ο γυιός της Αρκοντούς[1]. Δεν παρέλειψαν καθόλου ουδέ τον φλερίστ Πεπέν, πούναι φωτογραφημένος σ’ ένα μπαρ Αμερικαίν. ΄Εφθασεν στην Εσπερίδα με ντε-λουξ Οτομομπίλ ο Βαρώνος Καρδαμίλ! Από το ωραίον φύλον ήσαν πλήθος Βαρωνίδων, η Τταλλού, η Τσικκινού κι η Λενού του Ξυσταρά, ήλθε κι απ το Ερεχθείον μια ομάς Καρυατίδων, η Κυπριανού του Μήτρου κι’ η Μαρούσα του Ψαρά!.
Και προς χάριν του σπουδαίου και μεγάλου του χορού είχαν φέρει επί τούτω την Ορχήστραν του Ζαβρού. Τι τεμάχια ωραία, τι κομμάτια κλασσικά, Μπαχ και Βάγνερ και Γιαρούμπι ήκουες μελωδικά ν’ αντηχούν υπό τους θόλους νεωτέρου Τριανόν άμα έφθανε καθένας εκ των άνω ευγενών!
Στας εννηά λοιπόν και δέκα ήνοιξε το κυλικείον πούταν παρατεθειμένον εις την σέρραν της οικίας, ώ τι πλούτος εδεσμάτων και ποτών πολύ σπανίων, γλυκισμάτων εξαισίων και μεγάλης ποικιλίας!
Η Κυριακού φορούσε φόρεμα από φουλάρ και η Τσικκινού κοστούμι από δαντέλλες μπλέ νουάρ. Η Λενού είχεν αέρα έκτακτον στο βάδισμα της κι’ η Μαρούσα εκουνούσε τρεζιολί τα πισινά της. ΄Ητο και ο Αίας Υψηλότατος Πιπής, ο Φαέθων κι’ ο ποζάτος
«|…ο ποζάτος Τορναρίτης Κριτωνής…»
Τορναρίτης Κριτωνής, προσληφθείς μόνον και μόνον δια την κατασκευήν κοκτέηλ, που σκαρώνει ειδικώς με συνταγήν. Έφθασε δε τελευταίος του Συναχωριού ο Δόγης, ο γνωστότατος μας Ζέμπης μ’ αυτοκίνητον Ρος-Ρόης. Κι αν κανένας παρελείφθη απ’ τους τόσους ευγενείς, τ’ όνομα του σ’ άλλο φύλλον αραδιάζουμε κι εμείς!»

Αμίμητε μακαρίτη Πεύκη, αν ζούσες σήμερα τι θάβλεπες και τι θάγραφες!

                                                                                            


  

 


 

 
«Ο Φαέθων», φιλολογικό ψευδώνυμο
του διανοούμενου Γιάγκου Ηλιάδη
 

 
  

 



[1] Ο Πεύκης κάνοντας εδώ την «καταλυτική», σαρκαστική και αυτοσαρκαστική «υπέρβαση» συγκαταλέγει ανάμεσα στους «υψηλούς και αριστοκρατικούς» καλεσμένους, τους «λούμπεν προλετάριους», επαίτες και «τρελούς» της πόλης Αρκοντή και Κκιαζίμη, δίδοντας τους και τίτλους ευγενείας!

Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Η Λεμεσός και η Λαϊκή της Τράπεζα


Το πρώτο «σήμα κατατεθέν» της Λαϊκής Τράπεζας
Η ανατολή του 20ου αιώνα βρίσκει  τη Λεμεσό σε πλήρη οικονομική κοινωνική και πολιτιστική άνθηση. Η ανάπτυξη και η άνθηση της Λεμεσού σε κάθε τομέα της ζωής του τόπου υπήρξε θεαματική και λαμπρή ιδιαίτερα στις τρεις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα.

Πολλά  πρωτόγνωρα και προοδευτικά για την Κύπρο πράγματα συνεχίζουν, από τον προηγούμενο αιώνα, να παρουσιάζονται εδώ στη Λεμεσό, κάνοντας την να διακρίνεται για τις πολλές πρωτιές της απέναντι στις άλλες πόλεις της: ο πρώτος οδικός ηλεκτροφωτισμός στην Κύπρο το 1912, τα πρώτα τηλέφωνα σε ιδιωτικά υποστατικά από το 1914, το πρώτο αυτοκίνητο από ιδιώτη  το 1907 και πολλά άλλα.

Οι λόγοι πολλοί και ποικίλοι. Για να τους δούμε σφαιρικά να πάμε λίγα χρόνια πίσω μπαίνοντας  στα τέλη του 19ου αιώνα, στο 1878 με τη λήξη της τουρκοκρατίας και τον ερχομό της αγγλικής κατοχής στην Κύπρο.

Η μεγάλη σημασία που είχε μέχρι τότε η Λάρνακα στο εμπόριο και τις εξαγωγές  μέχρι την έναρξη της Αγγλοκρατίας αρχίζει να περνά σε δεύτερη μοίρα και η Λεμεσός, με τη δημιουργία από τους άγγλους το 1881 και της πρώτης μεγάλης αποβάθρας της Κύπρου (αυτή που υπάρχει και μέχρι σήμερα), παίρνει τα ηνία. Από εδώ  γίνονται πλέον οι πιο πολλές εισαγωγές αλλά κυρίως εξαγωγές.

Από το 1880 άρχισαν να προσεγγίζουν στη Λεμεσό ατμόπλοια αυστριακών, γαλλικών και ελληνικών εταιρειών, που συνέδεαν το νησί με την Αίγυπτο, τη Συρία, τη Σμύρνη και τον Πειραιά. Τότε ιδρύονται  και οι πρώτες ναυτιλιακές εταιρείες με ιδιόκτητα μεγάλα ιστιοφόρα. Το λιμάνι της  εξελίσσεται σταδιακά ακόμα περισσότερο και γίνεται το πρώτο εξαγωγικό λιμάνι των «μαύρων χρυσών της Κύπρου» των χαρουπιών και των οίνων& οινοπνευμάτων, ξεπερνώντας εκείνο της Λάρνακας που στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ευνοείτο λόγω των πολλών Λατίνων κατοίκων της, εις βάρος των λεμεσιανών ελληνοκυπρίων.

Δημιουργούνται  τότε και οι πρώτες μικρές βιομηχανίες, όπως αλευρόμυλοι, χαρουπόμυλοι, οινοποιεία γυψοποιεία, χυτήρια, σαπουνοποιεία, κεραμεία, μακαρονοποιείον, εργοστάσια τσιγάρων και άλλες και η πόλη αρχίζει έτσι να βιομηχανοποιείται.

Η οικονομική αυτή ανάπτυξη προκαλεί συσσώρευση πλούτου  και ο πλούτος δημιουργεί ανάπτυξη σε όλους τους τομείς.

 Η  Λεμεσός μεγαλώνει σε γοργούς ρυθμούς τόσο σε πληθυσμό όσο και σε μέγεθος.  Στην πρώτη επίσημη απογραφή του 1881 η Λεμεσός αριθμεί 6000 κατοίκους  ενώ το 1891 ο πληθυσμός  φτάνει τις 7500 περίπου ψυχές, με ταυτόχρονη αύξηση της  αστικής και μεσαίας τάξης, ως αποτέλεσμα της εισαγωγής νέων επαγγελμάτων και της μόρφωσης των νέων, καθώς και με την βιομηχανοποίηση της εργατικής τάξης.

Η οικονομική πρόοδος οδηγεί στη μόρφωση και η μόρφωση οδηγεί σε παραπέρα πρόοδο. Η Παιδεία αναπτύσσεται ραγδαία και δημιουργούνται πολλά νέα σχολεία και για τα δύο φύλα. Αρχίζουν έτσι να καταφθάνουν στη Λεμεσό και οι πρώτοι λεμεσιανοί επιστήμονες, καθηγητές, δικηγόροι οικονομολόγοι και γιατροί.

Όλα αυτά  συνέτειναν και στο πνευματικό ξύπνημα και την πολιτιστική καλλιέργεια της κοινωνίας της. 

Με αυτά και πολλά άλλα ακόμα, ο 19ος αιώνα κλείνει  βρίσκοντας τη  Λεμεσό να εξελίσσεται από μια μικρή και ασήμαντη πολίχνη, στην πιο σημαντική πόλη της Κύπρου πρωτοπόρο σε κάθε μορφή προόδου και εξέλιξης στον τόπο.   

 Η ανάπτυξη και η άνθηση της Λεμεσού σε κάθε τομέα της ζωής του τόπου υπήρξε θεαματική και λαμπρή στις τρεις πρώτες ιδιαίτερα δεκαετίες του 20ου αιώνα.

Κι άλλα  πρωτόγνωρα και προοδευτικά για την Κύπρο πράγματα συνεχίζουν, να παρουσιάζονται εδώ στη Λεμεσό, κάνοντας την να διακρίνεται για τις πολλές πρωτιές της απέναντι στις άλλες πόλεις της:

Ο πρώτος οδικός ηλεκτροφωτισμός στην Κύπρο το 1912, τα πρώτα τηλέφωνα σε ιδιωτικά υποστατικά από το 1914, το πρώτο αυτοκίνητο από ιδιώτη  το 1907,

Αναπτύσσονται επίσης οι εσωτερικές συγκοινωνίες, στην αρχή ανάμεσα στη Λεμεσό και τις άλλες πόλεις με μεγάλες άμαξες και λαντό και από το 1911 με αυτοκίνητα. Παράλληλα αρχίζει η ακτοπλοϊκή σύνδεση της Λεμεσού με τη Λάρνακα.

Όλη αυτή η οικονομική και εμπορική ανάπτυξη και η συσσώρευση πλούτου δημιουργεί όπως είναι φυσικό και την ανάγκη του καταλλήλου χρηματοπιστωτικού συστήματος με τη δημιουργία Τραπεζών. Πρώτα η Αγγλο-αιγυπτιακή, έπειτα η Οθωμανική και αργότερα η Τράπεζα Αθηνών.

Σημαντική και σημαδιακή για τη Λεμεσό και ολόκληρη την Κύπρο στη συνέχεια υπήρξε το 1901 η ίδρυση του Λαϊκού Ταμιευτηρίου Λεμεσού.

 Ιδρυτές του τέσσερεις ρηξικέλευθοι και προοδευτικοί λεμεσιανοί, οι Αγαθοκλής Φραγκούδης, Χριστόδουλος Σώζος, Ιωάννης Κυριακίδης και Νεοκλής Ιωαννίδης με πρώτον διευθυντή του τον Γεώργιο Θ Ρωσσίδη. «Σκοπός τους η ενθάρρυνση της αποταμίευσης ανάμεσα στο κοινό και ιδιαίτερα τους εργαζομένους. Το ταμιευτήριο στεγαζόταν αρχικά σ' ένα σπίτι στη Λεμεσό, σύντομα όμως, με την εμπιστοσύνη και την υποστήριξη του κοινού, άρχισε να δυναμώνει και απέκτησε το δικό του οίκημα στην οδό Αθηνών. Στα πρώτα 23 χρόνια της λειτουργίας του το Ταμιευτήριο δεχόταν καταθέσεις από "ένα σελίνι και άνω" και χορηγούσε δάνεια σε τρεχούμενους λογαριασμούς και γραμμάτια.» ( Από την Ιστορία της Λαϊκής Τράπεζας).

Από το βιβλίο του Αριστείδη Κουδουνάρη «Βιογραφικόν Λεξικόν Κυπρίων 1800-1920 σταχυολογούμε κάποια στοιχεία των βιογραφικών τους:

 
 
 
 
 
ΦΡΑΓΚΟΥΔΗΣ Αγαθοκλής (1841 – 1916)
Γεννήθηκε στη Λεμεσό όπου και εργάστηκε ως δικηγόρος. Πρύτανης του Δικηγορικού Σώματος Λεμεσού, έφορος και πρόεδρος των Ελληνικών Εκπαιδευτηρίων Λεμεσού, δημοτικός σύμβουλος Λεμεσού, αντιδήμαρχος.

 
 
 
 
 
ΣΩΖΟΣ Χριστόδουλος (1872 – 1912)
Γεννήθηκε στη Λεμεσό, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών νομικά. Επέστρεψε στην Κύπρο και εργάστηκε ως δικηγόρος. Μέλος του Νομοθετικού Συμβουλίου, μετέβη στο Λονδίνο με δικά του εφόδια και συνεργάστηκε με αγγλικούς πολιτικούς κύκλους, υποστηρίζοντας τα κυπριακά συμφέροντα. Μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου, έφορος των Ελληνικών Εκπαιδευτηρίων Λεμεσού και δήμαρχος της Λεμεσού από το 1908 μέχρι το 1912. Εθελοντής στους Βαλκανικούς Πολέμους και έπεσε σε μάχη στις 6 Δεκεμβρίου του 1912. 

 
ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ Ιωάννης (1850-1955)
Γεννήθηκε στη Ζωοπηγή Λεμεσού. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε ως δικηγόρος στην Πάφο και Λεμεσό. Διετέλεσε πρόεδρος του Δικηγορικού Σώματος Λεμεσού, ιδιόκτητης μηχανουργείου και χυτηρίου, δημοτικός σύμβουλος Λεμεσού, μέλος του Νομοθετικού Συμβουλίου, έφορος των Ελληνικών Εκπαιδευτηρίων Λεμεσού, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου. Εξαιτίας της έντιμης πολιτικής του σταδιοδρομίας, ο Κυριακίδης επονομαζόταν ο «Λευκός Πολιτευτής».

ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ Νεοκλής (1859-1938 )
Γεννήθηκε στη Βάσα Κοιλανίου. Υπήρξε έμπορος κρασιών. Δούλεψε αρχικά στην Αίγυπτο και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Λεμεσό. Ήταν ο πατέρας του Γιάννη Ιωαννίδη, ο οποίος διετέλεσε πρώτος Γενικός Διευθυντής της Λαϊκής τράπεζας, καθώς και του ζωγράφου Βίκτωρα Ιωαννίδη.

Ο πρώτος του διευθυντής Γεώργιος Ρωσσίδης (1857-1943) γεννήθηκε στη Λεμεσό και υπήρξε σημαντικός οικονομικός κοινωνικός και πολίτικος παράγων της Κύπρου.

 Γεώργιος Ρωσσίδης
 Σπούδασε στο  Γαλλικό  Κολλέγιο Αντούρας (Λιβάνου) λογιστική και  ξένες γλώσσες. Πρώτος μεγαλοεργολάβος της αγγλικής κυβέρνησης και ένας εκ των πρωτεργατών της λεμεσιανής προόδου, διατέλεσε δημοτικός σύμβουλος και μέλος του Νομοθετικού και Εθνικού Συμβουλίου.

Το Λαϊκό Ταμιευτήριο Λεμεσού μετατρέπεται το 1924 σε πλήρη τράπεζα σύμφωνα με το νόμο Περί Δημόσιων Εταιρειών που είχε θεσπιστεί λίγο νωρίτερα. Έτσι, εγγράφεται η πρώτη δημόσια εταιρεία στην Κύπρο με την ονομασία «Λαϊκή Τράπεζα Λεμεσού Λτδ» και φέρει αύξοντα αριθμό 1. Αυτό το γεγονός επιβεβαιώνει πλήρως τη διορατικότητα των μελών του Συμβουλίου, το οποίο για πρώτη φορά μετατρέπει ίδρυμα σε δημόσια εταιρεία, προσφέροντας στο κοινό την ευκαιρία να την κάνει κτήμα του. Το κοινό έχει πλέον την ευκαιρία όχι μόνο να αποταμιεύει και να καταθέτει, αλλά και να επενδύει σε μετοχές της τράπεζάς του. Η καινοτομία αυτή δίκαια χαρακτηρίστηκε ως το πρώτο έναυσμα για την ίδρυση του Χρηματιστηρίου στην Κύπρο.

 Το 1967 η διοίκηση αποφασίζει την επέκταση των δραστηριοτήτων της σ΄ ολόκληρη την Κύπρο  και τη μετονομασία της σε «Λαϊκή Κυπριακή Τράπεζα» και η έδρα της μεταφέρεται στη Λευκωσία.

Η συνέχεια είναι σε όλους γνωστή και η τραγική της κατάληξη ακόμα πιο γνωστή με όλα δυστυχώς τα συνεπακόλουθα…..



                             Τα κεντρικά γραφεία της Λαϊκής Τράπεζας Λεμεσού στην οδό Αθηνών.


Λεμεσιανές καρναβαλίστικες αναμνήσεις του Γιαννάκη Ποταμίτη


ΜΕΡΟΣ Β
Συνέχεια της σημαντικής μαρτυρίας για το καρναβάλι της Λεμεσού στη δεκαετία του 1930 του αείμνηστου Γιαννάκη Ποταμίτη σε ένα  μοναδικό ανέκδοτο κείμενο του και  στο οποίο μας δίνει πολύτιμες πληροφορίες . Μιας ταραγμένης όπως είπαμε στην εισαγωγή του πρώτου μέρους, δεκαετίας γεμάτης λαϊκές εξεγέρσεις κατά της αγγλικής κατοχής, φυλακίσεις και εξορίες ηγετών, φτώχεια και ανεργία:

Το Κυρούδι
«Ξεφεύγοντας από τη σάτιρα στις παρελάσεις του Κομιτάτου, θα κάνουμε  αναφορά στη χορευτική καρναβαλίστικη... δραστηριότητα της εποχής.

Αρχή τής 11ήμερης χορευτικής περιόδου γινόταν πάντα με τον χορό, στο θέατρο Γιορδαμλή, την Τσικνοπέμπτη, τού χοροδιδάσκαλου της τότε Λεμεσού, Κύρου ή «Κυρουθκιού», ο οποίος με δέκα σελίνια (το ένα πέμπτο ενός αρχικού υπαλληλικού μισθού) απένεμε δίπλωμα στους μαθητές του στους τρείς χορούς: φοξτρότ, ταγκό και (ουράνιο αποκορύφωμα της τέχνης)  βαλς, ύστερα από το οποίο δικαιούμασταν άφοβα να ριχτούμε στις πίστες των θεάτρων και να .....αγκαζάρουμε ντάμα!

Αξέχαστος παραμένει στη μνήμη μου ένας από τους χορούς του Κύρου (το 1939 η 1940), όπου ο γνωστός σε όλους τους Λεμεσιανούς, εξαίρετος τύπος και φίλος με πολλούς Έλληνες της πόλης, Τούρκος Αστυνόμος Ιζζέτ Εφέντης, με το χαρακτηριστικό μεγάλο μύστακα και τη βαθειά βροντερή φωνή του, μπήκε έφιππος, μεταφιεσμένος σεΐχης, στην αίθουσα Γιορδαμλή, κάτω απο τους ρυθμούς της ορχήστρας Ζιρίγκοβιτς, συνοδευόμενος απο δύο επίσης έφιππους  υπασπιστές (αστυνομικούς),  κηρύσσοντας έτσι την έναρξη του χορού. (Γιατί νάναι, άραγε όνειρο απατηλό η αναβίωση τέτοιας – πραγματικής  προσωπικής- φιλίας ανάμεσα σε Τούρκους και Έλληνες;)

Τον χορό του Κύρου ακολουθούσαν καθενυχτικά άλλοι χοροί, αθλητικών συλλόγων, σωματείων, οργανώσεων, κινηματοθεάτρων  (στου Γιορδαμλή, στο Ριάλτο,στο Μαξίμ/ Θέατρο Χατζηπαύλου), που αποκορυφώνονταν το τελευταίο Σάββατο με τον χορό τού ΑΡΗ, ο οποίος είχεν το μονοπώλιο
της βραδιάς και γινόταν στου Γιορδαμλή, ως τη στιγμή που το αδιαχώρητο του ενός θεάτρου επέβαλε την εξασφάλιση την ίδια νύχτα και τού  Ριάλτο. Μασκαρεμένοι και αμασκάρευτοι διακινούνταν όλο το βράδυ ανάμεσα στα δυο κινηματοθέατρα, γεμίζοντας τους δρόμους της περιοχής, με επίκεντρο την Πλατεία Ηρώων, σε μιαν έξαρση καρναβαλίστικου ξεφαντώματος, πειραγμάτων στις και από τις «μασκούδες» - χωρίς καυγάδες και παρεξηγήσεις- συναπαντημάτων και προσπαθειών ανακάλυψης των κάτω απο τις μάσκες κρυβόμενων κυρίως θηλυκών. Και μια ιδέα του κόστους του τότε γλεντιού; ΄Ενδειξη το γεγονός οτι μέγας πάταγος έγινε, όταν ο Άρης αύξησε την είσοδο στους χορούς του σε ενάμιση ή δυο σελίνια από το ένα που ήταν τον προηγούμενο χρόνο- το 1940 ή 1941 νομίζω. Και τρία γρόσια το «τρατάρισμα» στο μπουφέ του χορού, όπου ο καβαλιέρος ήταν, από ευγένεια υποχρεωμένος, να προσφέρει στη ντάμα του μετά απο κάθε χορό.

  Σχετικό σατιρικό σκίτσο
στο ΓΕΛΙΟ του Γ Φασουλιώτη
 12 Φεβρ. 1934
Δεν ήταν σπάνιες οι περιπτώσεις, άντρες ντυμένοι γυναίκες να «εξαπατούν» καβαλιέρους, και χορεύοντας  μαζί τους, να τους αποσπούν κεραστικά. Και ιδιαίτερα γνωστή ήταν η περίπτωση μιας πολύ πτυχωμένης «ντάμας» ( άντρα μεταμφιεσμένου), η οποία επι ολόκληρο βράδυ απολάμβανε τα κεραστικά του καβαλιέρου της, στον οποίον τελικα θεώρησε σκόπιμο να αποκαλύψει την ταυτότητα της  (του) καθόσον ήταν φίλοι. Αποτελεσμα: Απειλή από τον αξαπατηθέντα εύσωμο καβαλιέρο προς την μινιόν ντάμα: «΄Η βγάζεις τώρα από το στομάχι σου όσα σου πρόσφερα, η σε ...πνίγω». Ούτε το ένα, βέβαια, ούτε και το άλλο συνέβη. Ξεφούσκωμα του καβαλιέρου, θερμή χειραψία και αποχωρισμός με υπόσχεση για συνάντηση στα...προσεχή καρναβάλια! Αυτό λέει πολλά για την ατμόσφαιρα της εποχής.

Χριστοφορος Μαλακασας
Κάποια χρονιά ανάμεσα στο χορό του Κύρου και των Σωματείων εμφανίστηκε «ο χορός των πέντε», οργανωμένος από τέσσερεις φίλους που εργάζονταν στην εταιρεία Λανίτη  (Σωκράτη Ποταμίτη, Χριστόφορο Μαλακάσα, Άδωνι Σολέα, Θέμη Μικελλίδη) και τον εκ των ιδιοκτητών τού Θεάτρου Γιορδαμλή, Ιούλιο Γιορδαμλή. Ξεκίνησε στις  9 και πέντε , τέλειωσε στις 5 και πέντε το πρωί, είσοδος, κάτι που είχε σχέση με το πέντε (ένα σελίνι και πέντε γρόσια νομίζω), δόθηκαν πέντε βραβεία κ.ο.κ. Την επόμενη χρονιά οι ίδιοι οργάνωσαν τον χορό τής Τρίτης, που συνέχισε για πολλά χρόνια ο αξέχαστος Χριστόφορος Μαλακάσας, που διαχειριζόταν το Ριάλτο.

Ξεκίνησα με αναφορά στη κυρίαρχη μορφή του Γιάγκου Λανίτη. Να τελειώσω με αναφορά σε μιαν άλλη κυρίαρχη μορφή του Λεμεσιανού Καρναβαλιού, εκείνη τού αξέχαστου φίλου δημοσιογράφου Γιώργου Ταλιαδώρου Τέμπλαρ, ο οποίος , αν και Επίτροπος της Αγίας Νάπας, τάβαλε με ορισμένα καθυστερημένα μυαλά της εκκλησίας μας, που ήθελαν να καταργήσουν το καρναβάλι, σαν έργο... διαβόλου και ανήθικο.

Ιούλιος Γιοραμλής
Ο Γιώργος Τέμπλαρ ήταν εκ των εξ ων ουκ άνευ του λεμεσιανού καρναβαλιού: Με το κλασσικό του φέσι, την πρόσθετη μύτη και την άλλη μασκική εξάρτιση του, ήταν το κύριο πρόσωπο στη παρέλαση, που ξεκινούσε απο το Δημοτικό Μέγαρο, πήγαινε ως το Θέατρο Χατζηπαύλου/ Μαξίμ- όπου και το σπίτι Τέμπλαρ- προς  ανατολάς και ως τη διασταύρωση Αγίου Αντρέου με τη τότε οδό Βικτωρίας  (νυν Ειρήνης) προς δυσμάς, σε χορούς, σε καρναβαλίστικες συγκεντρώσεις και διασκεδασεις που οργάνωνε και στο σπίτι του.

Εξ ολοκλήρου από μνήμης οι αναμνήσεις που κατέγραψα. Δικαιολογημένη  έτσι, οποιαδήποτε τυχόν χρονολογική ανακρίβεια. Ελπίδα κι ευχή μου κι άλλοι παλιοί λεμεσιανοί να καταγράφουν τις δικές τους  καρναβαλίστικες  η και άλλες  αναμνησεις,  έτσι που σε κάποια έστω έκταση να ξαναζήσει στις σκέψεις μας η όμορφη παλιά Λεμεσός και ο κόσμος της.»


 

 

  Τσικνοπέμπτη στο σπίτι του Γ. Τέμπλαρ λίγους μήνες πριν πεθάνει, με το χαρακτηριστικό του φέσι. Στο άκρο δεξιά,  η πρώτη βασίλισσα του λεμεσιανού Καρναβαλιού Ισμήνη Ζαχαριάδη.