Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

«Αι γυναίκες πρέπει να μεθούν»…


Μέσα από ένα χρονογράφημα της δεκαετίας του ΄30 θα δούμε σήμερα μια μικρή ψυχογραφία της κοινωνίας της Λεμεσού παλιότερων εποχών.
Εκείνο πάντως που καθαρά προκύπτει  μέσα από τις γραμμές του υπογράφοντος το χρονογράφημα με το ψευδώνυμο «TALIA”, είναι όχι μόνο ο δικός του -άλλοτε καταφανής και άλλοτε συγκεκαλυμμένος- μισογυνισμός αλλά κατά τεκμήριο και ο μισογυνισμός μιας κοινωνίας στην εποχή που αναφερόμαστε ( «και όχι μόνο» που λέμε…),αφού φαίνεται πως καθαρά αντανακλάται  αυτός  μέσα από τις γραμμές του.
Στο σατιρικό λοιπόν περιοδικό της Λεμεσού «Γέλιο» του Γεωργίου Φασουλιώτη, (που προφανώς είναι και ο συντάκτης του άρθρου), ημερομηνίας 17 Μαρτίου 1932 με τίτλο «ΓΥΡΩ ΑΠ’ ΟΛΑ», διαβάζουμε ότι :
«Πέρασαν τα καρναβάλια, όχι στα πιλά όπως εφαντάζοντο μερικοί.
Ωραιοτάτη η ζωή και η κίνησις τα βράδυα στα καμπαρέ, ιδίως στους δρόμους.
Αρκεί να σημειώσουμεν ότι οι Λεμεσιανοί που δεν μασκαρεύονται μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Μερικοί για να αντιμετωπίσουν την οικονομικήν κατάστασι που τους μαστίζει, ανακάλυψαν προσοδοφόρα επαγγέλματα.
Αρραβωνιάζονται πτωχές κόρες που με τον ιδρώτα του προσώπου των κατορθώνουν να εξοικονομήσουν  ολίγες δεκάδες λιρών. Αφού τους  τες ρουκανίσουν, βρίσκουν αφορμήν και τες εγκαταλείπουν.
Η Εκκλησία και η πολιτεία ας σταθούν μοναδικοί φρουροί των θυμάτων αυτών από τα ανθρώπινα κτήνη.
Η αστυνομία κυνηγά τες δυστυχισμένες τσιγγάνες που βγάζουν τύχες της μιας και της άλλης κοκορόμυαλης. Η Αστυνομία ας κυνηγήση μερικές άλλες τσιγγάνες που μέρα νύχτα στα διάφορα σπίτια βγάζουν τύχες με τα τσαικά του καφέ. Και έχουν αμέτρητα θύματα.
Φίλος αστυνομικός μας πληροφορεί ότι υπάρχουν μερικά γυναικάρια τα οποία σύντομα θα παρουσιάσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Για να δώσουν λόγον των πράξεων των. Ασφαλώς τότε το κακό αν μη σταματήση θα περιορισθή.
Στη Λευκωσία είνε κλεισταί αι Λέσχαι και οι διάφοροι σύλλογοι. Εδω ευτυχώς δεν συμβαίνει το ίδιον, αλλά τουναντίον καθημερινώς ιδρύονται και νέοι Σύλλογοι. Εις σημείον που σε κάθε γειτονιά να υπάρχουν 5-6 Σύλλογοι.
Ξέρεται πως να τους διακρίνεται  τους Συλλόγους αυτούς;
Όταν περάσετε από μιαν γειτονιάν και δήτε μια καμαρούλλαν 5-10 βημάτων, εν τω μέσω αυτής ένα τραπεζάκι και επ’ αυτού 1-2 εφημερίδες και άλλα τόσα περιοδικά, γύρω από αυτό μερικές καρέκλες, τότε υπογράφετε πως πρόκειται περί αρτισυστάτου Συλλόγου. Με σκοπούς αθλητικούς, καλλιτεχνικούς, θρησκευτικούς κλπ.
Πρέπει να πίνουν οι γυναίκες; Να ένα σπουδαίο ερώτημα!
Εμείς λέγομε ΝΑΙ. Γιατί από μεθυσμένες γυναίκες πολλά πράγματα βγαίνουν, ιδίως αλήθειες.
Τελευταίως κάποια εγλεντοκοπούσε με τον δικόν της και με άλλην παρέα.
Αχόρταγος πάντα  από αγάπη και φλέρτ  ο εκλεκτός της  άρχισε να φλερτάρη και  με κάποιαν άλλη. Μόλις τον πήρε χαμπάρι έτσι που σου είχε και την μιαν της , παίρνει την μπουκάλα του κονιάκ από το τραπέζι  και του την σπάζει στο κεφάλι! Χωρίς αυτός να βγάλη τσιμουδιά από το στόμα του γιατί  ήτανε φταίστης.
Μιά άλλη πάλιν, αφού εμέθυσεν σ’ ένα γλέντι και έγινε στουππί, μετεφέρθη εις ένα ντιβάνι, άναψε το τσιγάρο της, ερούφισεν τον σχετικόν της αιθέρα , εκάλεσε τους πιο στενούς της φίλους άνοιξε το δευτέρι  της πολυκυμάντου ζωής της και άρχισε να τα λέει  όλα καθαρά και ξάστερα και αληθινά.
Άλλη πάλιν μια, όταν μέθυσε σ’ ένα γλέντι, εφώναξε τον άνδρα της και του εδήλωσε πως καθόλου δεν τον αγαπά και πως είνε καθόλα έτοιμη να του φιλοδωρήση διαζύγιον.
Ίδετε πόσες αλήθειες βγαίνουν απ’ αυτό το μεθύσι των γυναικών;
Λοιπόν πρέπει να μεθούν αι γυναίκες.»

Σημείωση: Όλα τα σκίτσα είναι του Γιώργου Φασουλιώτη δημοσιευμένα στο «Γέλιο» της  δεκαετία του ΄30. Είναι από τους χορούς και τις διασκεδάσεις των λεμεσιανών στα κέντρα, τα καμπαρέ και τις λέσχες και δίνουν με δηκτικότητα τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής. Μιας δεκαετίας που κατά τα άλλα η Κύπρος και η Λεμεσός μαστιζόταν από την οικονομική κρίση και τη σκληρή δικτατορία της αγγλικής κατοχής γνωστής ως «παλμεροκρατίας».